Wij Nederlanders lopen volgens de rest van de wereld nou niet bepaald over van bescheidenheid. Zelfs als het over voetbal gaat denken we met z’n allen het spelletje te hebben uitgevonden en daarmee ook de voetbalwijsheid in pacht te hebben. Oké, de creatieve tegen kunst aanschurende speelstijl van het Nederlands elftal waarmee de wereld in 1974 werd verrast, maar in de finale vervolgens op immorele wijze werd gestuit door onze oosterburen, doet bij menigeen dit vermoeden. De Hollandse school was geboren maar wij Nederlanders door toedoen van de Duitsers ook een pijnlijk trauma rijker. 

Slechts op tien van de 21 wereldkampioenschappen was het Nederlands elftal ooit aanwezig. En dus op meer dan de helft van de gespeelde toernooien niet. Oranje was soms onverwachts goed. Drie keer tweede, éénmaal derde en éénmaal vierde. Maar laten we eerlijk zijn: véél vaker waren ‘we’ ronduit slecht of er zelfs helemaal niet bij. Dus zo bijzonder is onze afwezigheid in Rusland nou ook weer niet. De voetbalkoorts is dit kampioenschap volledig aan ons land voorbij gegaan. Geen oranje gepimpte mensen, auto’s, supermarkten of straten. Je ergens lekker in het oranje nestelen voor de tv of een groot scherm in de buitenlucht. Het zit er deze keer écht niet in. 

Ik heb kennissen die hier net over de grens in zowel letterlijk als figuurlijk Weelde wonen. Zo’n 30-40 jaar geleden als financieel vluchteling de grens overgetrokken en inmiddels als voorbeeld-allochtoon daar méér dan ingeburgerd. Zelfs het Tilburgs dialect hebben ze inmiddels ingeruild voor een sappige Vlaamse tongval en de kruikezèèker in de living heeft allengs plaats moeten maken voor Menneke Pis. Nu het wat minder gaat met het Nederlands elftal hebben ze zelfs het laatste restantje van hun roots verloochend en zijn ze plots fanatieke aanhangers van de ‘Rode Duivels’ geworden. Ze proberen al tijden te vuur en te zwaard ook mij in dat rode tricotje te hijsen.



Het is natuurlijk zéér verleidelijk met een van kwaliteit overlopend ploegje, dat als alles meezit best om de titel kan meedingen. Maar laten we eerlijk zijn. Er zijn grenzen! Wie in ons land hoopt er nu echt op een wereldkampioenschap voor onze zuiderburen? Misschien ben ik wat vergiftigd door jaloezie of heb ik te veel gedronken uit de poel van Hollands chauvinisme! Het is niet dat ik het onze Vlaamse vrienden niet gun, maar ik ben oh zo bang dat alle door de jaren heen opgebouwde frustraties der Belgen dan zullen loskomen en als een bijtend zuur de komende decennia over ons Ollanders uitgegoten gaat worden. Een tweede voetbaltrauma kan ik er op mijn leeftijd echt niet meer bijhebben.

 

Sooike