Tilburgers houden al sinds mensenheugenis van aanvallend verzorgd voetbal en schieten al volledig in een kramp bij een overbodig ‘tikkie terug’ of ‘chronisch breedtegeschuifel’ achterin. Gelukkig vegen de nieuwe bezems bij Willem II schoon en is er door de huidige voetbaltechnische mensen wijselijk gekozen om terug te keren naar de enige echte Willem II-standaard. Een verzorgde aanvallende speelwijze gestoeld op techniek, snelheid en weerbaarheid. 

Stapje voor stapje is er de afgelopen maanden gebouwd aan een selectie van jonge spelers van een méér dan gemiddeld niveau die tezamen met wat rijkelijk getalenteerde huurlingen en onze eigen overgebleven routiniers op termijn weleens de verrassing van het seizoen kunnen worden. Oké, honderd procent zekerheid bestaat niet, maar soms moet je jonge spelers als perspectief op de toekomst, gewoon het vertrouwen geven om als ploeg grotere stappen voorwaarts te kunnen maken. Waarschijnlijk is momenteel niet de kwaliteit, maar enkel tijd de grootste vijand van de bijna geheel vernieuwde Tricolores. 



Afgelopen weekend is er voor het eerst weer gespeeld om de spreekwoordelijke knikkers, zoals men dat bij aanvang van ieder seizoen clichématig noemt. Het diepgewortelde idee bij Willem II, om al tevreden te zijn met handhaving, lijkt eindelijk plaats te hebben gemaakt voor een ambitieuze weg naar boven. Terwijl ik overloop van het vertrouwen en al stilletjes droom over technische hoogstandjes en voetbalamusement, met als uiteindelijk resultaat een plaatsje hoog in het linkerrijtje, zit bij weer een ander schijnbaar toch wat wantrouwen met betrekking tot het thans ingeslagen pad. Ach, de tijd zal het ons leren. Met een schitterend standbeeld voor de deur van onze eigen held Jan van Roessel, in een ‘stoere kerel’ pose van: ‘Kom maar op!’ en de onvoorwaardelijke steun van het rood-wit-blauwe leger moeten onze Tricolores ondanks de valse start tegen Excelsior dit seizoen tot grote hoogte kunnen reiken.